Turystyka Ełk

Szlaki turystyczne - rowerowe

Szlak rowerowy czerwony

"Morenowych Wzgórz"
Szlak rowerowy ma swój początek w ełckiej dzielnicy Konieczki, skąd kierujemy się na północ drogą gruntową w stronę malutkiej wsi o tej samej nazwie. Trasa biegnie poprzez niewysokie wzgórza morenowe, po prawej stronie towarzyszy nam dolina rzeki Ełk. W połowie drogi pomiędzy wsią Konieczki, a Oraczami, w niewielkim lasku, po prawej stronie mijamy mały XIX-wieczny cmentarzyk. W Oraczach - dużej, ciągnącej się na przestrzeni około 2 km wsi zachowało się kilka budynków o ponad 100-letnim rodowodzie. Szlak nasz przebiega tylko przez mały fragment miejscowości. Wkrótce, przy jeziorze Jachimowo skręcamy w lewo. Opodal jeziora rośnie oman wielki, rzadki, zagrożony wyginięciem gatunek. Podążamy wzgórzami morenowymi w kierunku widocznego w oddali. Przed samym lasem, po lewej mijamy cmentarz rozpoznawalny po dorodnym pomniku przyrody. Przed wejściem do lasu, na jego skraju spotykamy nitrofilne zbiorowisko ziół, charakterystyczne dla miejsc trwale podmokłych. W jego skład wchodzą takie gatunki jak np.: ostrożeń polny czy sałata kompasowa. Kompleks leśny w którym, znaleźliśmy się porasta żyzne, wilgotne siedliska wzgórz morenowych. Na początku natykamy się na ols porzeczkowy z dominującą olszą czarną. W podszycie spotykamy m.in. chronioną kruszynę pospolitą, tojeść pospolitą czy też dzięgiel leśny, w podmokłościach olsu rośnie żabieniec babka wodna. W dalszej kolejności przybywamy do siedliska lasów łęgowych ze sztucznymi nasadzeniami sosny. Prócz niej odnaleźć tu można świerk pospolity, grab zwyczajny, wiąz, dąb szypułkowy. Jeden z przedstawicieli tego gatunku z racji na swoje rozmiary i wiek został uznany za pomnik przyrody. Następnie mijamy grąd. To zbiorowisko roślinne budują drzewa liściaste takie jak: grab zwyczajny, klon zwyczajny, wiąz, dąb szypułkowy i lipa drobnolistna. Im bliżej do wyjazdu z lasu tym więcej pojawia się sosny zwyczajnej i świerka pospolitego. Pojawiły się one w tym miejscu w wyniku działalności człowieka. Opuszczając las udajemy się w kierunku Stradun, do których wjeżdżamy zabytkową aleją lipową, na którą składa się 49 lip drobnolistnych o obwodach pni 120-360 cm i wysokości 22- 28 m. Udając się w stronę Malinówki przejeżdżamy obok stanowiska rzadkiej róży gęstokolczastej. Trasa do Malinówki biegnie wzdłuż jeziora Straduńskiego. Malinówka - popularne w sezonie letnim kąpielisko mieszkańców Ełku położona jest nad brzegiem drugiego pod względem powierzchni akwenu wodnego powiatu ełckiego- jeziora Łaśmiady (pow.885 ha, głęb. 44 m). Znajduje się tu kilka ośrodków wypoczynkowych. Atrakcją miejscowości jest płytka, ciągnąca się w głąb jeziora na ponad 100 m plaża. Za Malinówką na skrzyżowaniu skręcamy w lewo w kierunku Królowej Woli. Wzniesienie znajdujące nieopodal skrzyżowania było niegdyś grodziskiem jaćwieskim. Około kilometra przed Królową Wolą droga przebiega w szpalerze wiązów polnych. Sama wieś zachowała tradycyjny układ ruralistyczny, choć stan techniczny budynków wymaga natychmiastowej konserwacji. Następnie kierujemy się do Czerwonki. Na rozstaju dróg, zjeżdżając z drogi asfaltowej w kierunku wspomnianej wsi rośnie rzadko występująca w Polsce roślina - róża jabłkowata. Za Czerwonką wkraczamy do lasu łęgowego z nasadzeniami sosnowymi, który następnie przechodzi w łęg jesionowo - olszowy. Przed opuszczeniem lasu natrafiamy na torfowisko wysokie - najrzadziej spotykany typ torfowisk, stanowiący jedynie około kilku procent ogółu torfowisk w Polsce. Torfowisko to jest podłożem siedliska boru bagiennego. Warto na chwilę przyjrzeć się specyfice tego środowiska. Spotkamy tu rośliny, których nie widzieliśmy w trakcie naszej wędrówki, a mianowicie: brzozę omszoną, borówkę bagienną, chronione bagno zwyczajne, żurawinę błotną, torfowce i płonniki. Jak będziemy mieli trochę szczęścia to może zobaczymy owadożerną rosiczkę? Opuszczamy las i podążamy do Grabnika, jednej z najstarszych wsi na tym terenie założonej w 1484 r. Bardzo ciekawa z punktu widzenia toponimii i ekologii jest nazwa wsi. Wywodzi się ona nie jakby mogło się wydawać od "grabu", lecz nazwa pochodzi ze staropruskiego słowa "grabnis", co oznacza drzewo buk, obecnie w tej części Polski niewystępujące. Świadczyć to może o tym, że pomiędzy XV a XIX wiekiem, kiedy to powtórnie zaczęto wprowadzać sztucznie na Mazury buk, nastąpiła zmiana klimatu na tych terenach. Z Grabnika udajemy się na południe w stronę wsi Lepaki po drodze mijając grąd przekształcony przez człowieka na skutek dosadzenia sosny. Nie przeszkadzało to jednak chronionej roślinie - orlikowi pospolitemu - zachować tutaj swoje stanowiska. W miejscowości Lepaki, położonej nad jeziorkiem o takiej samej nazwie, warto zobaczyć 5 pomników przyrody- topól białych o wysokości od 23 do 26 m i obwodzie od 2 do 3,6 m. Kolejny etap wiedzie do Chrzanowa. W połowie drogi po lewej stronie cmentarz. W Chrzanowie z kolei ciekawostka etnograficzna, jaką jest ludność pochodzenia ukraińskiego zamieszkująca tą miejscowość. We wsi znajduje się cerkiew greko-katolicka. Warto też chwilę zatrzymać się przy nieczynnej żwirowni, wypełnionej przez wodę, aby przyjrzeć się jak ten od niedawna istniejący akwen wodny opanowywany jest przez rośliny i zwierzęta. Ostatnim punktem na trasie naszej wędrówki jest podmiejska miejscowość Siedliska, w której zachowało się kilka przykładów architektury ludowej z przełomu XIX i XX w. Szlak kończy się w Ełku przy zabytkowej wieży ciśnień.